Vicdan Azabı

Name: Vicdan Azabı
Brand: Mektup Yayınları
SKU: 9789756717110
Price: 45.00 TRY
Availability: InStock
Rating: 1.0 (1 reviews)

Fiyat	:	95,00 TL
İndirimli Fiyat (%52,6)	:	45,00 TL Kazancınız 50,00 TL
Havale / EFT	:	43,65 TL

Ürüne Oy Verin

Kitap Vicdan Azabı
Yazar Emine Şenlikoğlu
Yayınevi Mektup Yayınları
Kağıt Cilt 2.Hamur - Karton Kapak
Sayfa Ebat 208 sayfa - 13,5x19,5 cm

Emine Şenlikoğlu Vicdan Azabı kitabı nı incelemektesiniz.
Mektup Yayınları Vicdan Azabıkitabı hakkında yorumları oku yup kitabın konusu, özeti, fiyatı, satış şartları hakkında bilgiyi geniş bir şekilde edinebilirsiniz.

Yaratan Rabbinin adıyla oku . O, insanı " alak " dan yarattı. Oku, Senin Rabbin en cömert olandır. Alak 1-2

VİCDAN AZABI

- Dur" dedi. Neolur beni bırakma, köyüme dönecek yüzüm yok.
Öylesine kin kaplamıştı ki beni. onun ağlaması beni çileden çıkarıyordu aksine.
O yal vardıkça ben vuruyor vuruyordum...
"Allah'ından buluver" diye inledikçe ağzımdan çıkan küfürleri kulağım duymuyordu.
Bana bağıramazdı hiç kimse...
Bir kadın, yabancı kadın, metreslerim belki...
Ama kendi karım asla bağıramazdı bana.

Ganyan Yuvamı Yıktı

Akçaabat'tan İstanbul'a geldiğimizde on yaşındaydım. Babam beni Silâhtar'da bir tamirhaneye verdi ve "Erkek adam hem okur hem de bir meslek sahibi olursa, yiğitçe yaşar, aksi olursa onun şerefini de haysiyetini de yel alır" dedi.

Cumartesi Pazar ve üç aylık yaz tatilinde hep çalıştım ve sosyal yönden girişimci bir genç oldum. Çalışkandım... Tutumluydum. Yıllar sonra bir tamirhane açtım... Sonra bir araba, daha sonra çağlayan'da bir daire aldım. Sonra evlendim. Babamın bir kuruşu geçmedi bana, her şeyimi kendim hazırladım. Kendi emeğimle evlendim. Babamın prensibiydi, aklı olan mutlaka meslek sahibi olmalı, meslek sahibi olmak yetmez, her erkek kendi parasıyla evlenmelidir. Eğer düğününe kendi emeğiyle harcama yaparsa erkek, yuvasına daha sıkı bağlanır derdi. Bence doğru değildi ama benim ayakta kalmamın en önemli sebebi oldu.

Üç yıl sonra bir kızım, beş yıl sonra bir oğlum, yedi yıl sonra da bir ikizim oldu. Eşimle ben liseli gençler gibi çok iyi birer arkadaştık.
Herkes bize gıbta ile bakardı.

Bir gün amcamın oğlu geldi, ganyan oynadığını bir de benim oynamamı istedi. "Ben kumar oynamam, o parada kaç yetim hakkı var Allah bilir." dedim. "Ganyan kumar değil, bir at yarışı" dedi. Ona inandım. Balık gibi takıldım oltasına. Demekki bende iş yokmuş. Dininde emin adım larla yürüyen biri değilmişim ki, kendime kargadan lider seçmişim.

O gün ganyana bir başladım ve böylece burnum pisliğe girdi ve bir daha çıkmadı. Ben tam bir kumarbaz yani ganyan kolik oldum. Rüyalarımda bile rakamlar beynimde uçuşuyordu.

Zehir gibi girdi kanıma, irâdemi kaybettim. Oynadım kaybettim. Kaybettikçe daha çok hırslandım ve daha büyük oynadım. Sinirlerim allak-bullak oldu. Kaybettiğim gün suratım asık, hayata küskün bir insan, bir koca ve bir baba olarak evime gittiğimde eşimle kavgaya başladık. Kavga ettikçe saldırılarım arttı. Her zaman ben haklıydım. Eşim "Böyle hayat olur mu, sana ne oldu?" diye sordukça, ona, "haklısın" demem gerekirken akıl almaz hakaretlerde bulunuyordum.

Üç yıl sonra arabam ganyana gitmişti. Çocuklarımı, işimi, eşimi herşeyimi ihmal etmeye başladım.
Hani bir şiir var ya; dünyamızı kazanmak uğruna dinimizi feda ettiğimizi ifade edip; "Din de gitti dünya da sonunda elimizden." diyor. İşte o bendim, kumar dinimi de almıştı elimden.
Karım ve çocuklarımın gözünde küçüldüğümü hissediyor, hissettikçe canavarlaşıyordum.
Artık mutlu yuvamdan huzur uçup gitmişti ve bunun sebebide devlet kontrolünde oynatılan ganyan bâyi idi.
Çok geçmeden dâiremi de sattım. Verdiğim paraları geri alırım umuduyla verdikçe veriyordum. Halbuki kim verdiği parayı geri almıştı da ben alacaktım. Düşünemez halde olduğum için idrak edemiyordum.
Bir gün birde baktım karım ikizleri alıp gitmiş, öteki çocukların birini anneme, birini de annesine bırakmış, bana da bir mektup yazmıştı.
"Artık seni görmek istemiyorum. Çünkü sana dayanacak gücüm kalmadı. İnanmıyor ve önem vermiyorsun ama beni gerçekten hasta ettin. Seninle ahirette hesaplaşacağım."

Hem üzüldüm hem sevindim. Şeytanın kollarındaydım ve o benimle dans ediyor beni istediği yere çekiyordu.
Üzülmüştüm, çünkü karımı seviyordum.
Sevinmiştim, çünkü bana hesap soran kalmamıştı.
Bir ay sonra karımın hastalandığını duydum. Gitmedim.

Hastaneye yattığını duydum gitmedim.
Dedesindeydi ve dedesi telefon açtı. "Sende hiç mi merhamet yok?! yahu hayvan olsan gelir karını görürdün." dedi. Bu sözden sonra utandım, ertesi gün otobüsle memlekete gidecektim o gece bir telefon geldi; "Gözün aydın karın öldü. Artık hür yaşa." dedi dedemiz.

İşte en büyük mahkumiyetim, en büyük acım ve kaybım şimdi başlamıştı. Yıllardır hâlâ aynı acı içinde vicdan azabından kıvranıyorum.
Ey kumar oynayanlar. Bir daldınızmı çıkışı yok. Ne olur, ben yandım siz yanmayın. Vicdan azabımı bu yüzden yazdırıyorum. Şu anda ganyan bâyisi önünden geçtikçe ona bakmıyor sadece lânet ediyorum ama ne çâre...
İsmimi yazmayın. Bir faydası da yok zaten.