Hesabım
0
Kategoriler

Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı, Büyük, 2. Hamur Beka

Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı, Büyük, 2. Hamur Beka
Görsel 1
Fiyat:
520,00 TL
İndirimli Fiyat (%51,9) :
250,00 TL
Kazancınız 270,00 TL
Havale / EFT:
242,50 TL
70,63 TL'den başlayan taksit seçenekleri için tıklayın.
Aynı Gün Kargo

Ürüne Oy Verin

Satıcıya Danış

Kitap              Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı
Yazar             Halid Muhammed
Tercüme         Abdulkerim Akbaba
Yayınevi         Beka Yayınevi
Kağıt  Cilt       2. Hamur - Ciltli - Büyük boy
Sayfa  Ebat    536 sayfa - 17x24 cm
 
 
Beka Yayırları, Halid Muhammed Halid tarafından yazılan Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı adlı kitabı incelemektesiniz.
Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı kitabı hakkında yorumları oku yup kitabın konusu, özeti, fiyatı, satış şartları bilgiyi geniş bir şekilde edinebilirsiniz.
 
Yaratan Rabbinin adıyla oku . O, insanı " alak " dan yarattı. Oku, Senin Rabbin en cömert olandır.  Alak 1-2


 60 SEÇKİN SAHABE HAYATI  - YERYÜZÜ YILDIZLARI

                 GİRİŞ

Akide ve iman dünyasında ortaya çıkmış olan, tarihin haber verdiği şerefli bir topluluğun haberleri, ne uydurulmuş bir olaylar manzumesidir, ne de olur olmaz söylenmiş sözlerdir.
Bütün bir tarih, güvenilirlikte, doğrulukta ve hakikati araştırmada İslâm tarihi ve kahramanlarının şahit olduğu böylesi bir zaman dilimine şahit olmamıştır. Çünkü bu devrin öğrenilmesi ve araştırılması uğrunda harikulade beşerî bir gayret ortaya konulmuştur. Değerli İslam âlimleri, İslâm'ın ilk asrında en küçük bir fısıltı ve kıpırdanmayı dahi ihmal etmek­sizin araştırma laboratuvarına getirmişler, tenkit süzgecinden geçirmiş­lerdir.
 
Bu kitabın ilerleyen bölümlerinde göreceğimiz Allah Resûlü'nün eşsiz sahabesinin şerefli tabloları, her ne kadar efsane gibi görünse de efsane değildir. Bilâkis bunlar, o yüce kimselerin şahsiyet ve hayatlarında şekil bulmuş hakikatlerdir. Ve onlar zirveleşenlerdir, ışık saçanlardır. Yazarların ve vasfedenlerin istedikleri kadar değil, bizzat o hakikatlerin sahiplerinin, enginlik ve kemal yolunda olağanüstü gayret sarf edenlerin istedikleri kadardır.
Bu kitap, o yüce insanların bütün yönlerini anlatmak gibi bir iddia gütmemektedir. Eğer o yüceliklere bir nebze olsun işaret edebilirse, ya­zarı kendini mutlu sayacaktır.
 
Şu nokta önemlidir: Tarih, adalet ve kemalin gerçekleşmesi için ka­rarlılık ve niyetlerini pekiştirmiş ve bu uğurda hayatlarını ortaya koymuş, sınırsız cesaret ve kahramanlık örneği sergilemiş, Allah Resûlü'nün etra­fında öbekleşmiş insanlar gibi başka bir topluluğa daha şahit olmamıştır.
 
Onlar, tam beklendikleri zamanda ve söz verildikleri günde geldiler... Onlar, Peygamberleri (s.a.v.) ile beraber, müjdeleyici ve kulluk edici ola­rak geldiler.
Hayat, kölelik zincirini kıracak, insanlığı şimdi ve gelecekte özgür kı­lacak kahramanlar beklerken, onlar Peygamberlerinin (s.a.v.) arkasında inkılapçı ve hürriyetçi olarak geldiler.
Ve hayat, insanlık medeniyeti için yeni ve sağlam doğuşlar ortaya koyacak insanları beklerken, onlar öncüler ve uzak görüşlü kimseler ola­rak geldiler.
 
** *
 
Bunlar, kısa bir zamana bu kadar şeyi nasıl sığdırabildiler?!
İmparatorluklar dahil bütün bir âlemi nasıl yerle bir edip, onları atıl­mış birikinti hâline nasıl getirebildiler?
Bütün bunların ötesinde, bütün bir insanlığı, tevhid ışığı ile aydınla­tacak ve onu ebediyete kadar muhafaza edecek böyle bir oluşumu ışık hızıyla gerçekleştirmeye nasıl güç yetirebildiler?
İşte bütün bunlar, Resûlullah'ın (s.a.v.) gerçek mucizeleridir.
Bu gerçek mucizeleri, faziletlerle boyanmış ve benzeri olmayan iman­la korunmuş güçlü şahsiyetlerinde şekillenmiştir.
Yine onların bu mucizeleri, büyük mucize Kur'ân-ı Kerîm'in nüzulü­nün, Hz. Peygamberin tebliğinin ve ümmetin nurlu yola baş koymasının yansımalarından başka bir şey değildir.
 
** *
Bu kitapta, size daha önce sunduğum ayrı ayrı kitapçıkların yanı sıra altmış sahabenin hayatını sunuyorum.
Kitabın sonunda zikrettiğim gibi, bu altmış sahabe Resûlullah (s.a.v.) ile beraber yaşayan binlercesini anlatmada örnek şahsiyetlerdir ve bütün bir ashabı bunların şahsında anlatabiliriz.
Kısacası, bütün sahabenin imanını, sebatını, kahramanlığını, Allah ve Resûlü'ne olan dostluğunu bunların şahsında gösterebiliriz.
 
 
Ortaya koydukları çabayı, taşıdıkları yükü, sundukları kurtuluşu,insanları putlardan ve putçuluktan hürriyete kavuşturmada üstlendikleri rolü, bunların şahsında dile getirebiliriz.
 
Okuyucu bu altmış sahabe içinde Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali'yi (r.anhum) -Hulefâyi raşidin-i  göremeyecektir. Biz bunların her biri için ayrı bir kitap telif ettik.
 
Öyleyse şimdi, o mübarek insanlarda beşeriyetin emsalsiz örnekle­riyle karşı karşıya gelmek için yaklaşalım. Dünyanın bilebildiği doğruluk ve yüceliğin en üstün tevazu misallerini görelim. Kadim âlemi ellerinde dürüp büken hak erlerini müşahede edelim. İşte bunlar, Rabbin birliğini ve halkın hürriyetini ilân eden şanlı süvarilerdir.
 

    TABİ   OLDUKLARI  REHBER
 
Hangi öğretmen, hangi insan?
Onun aydınlattığı kimseler kurtulmuş olanlardır.
Nefislerini onun yolunda feda edenler kazananlardır.
Abdullah'ın oğlu Muhammed... Hayatın çekilmez olduğu bir devirde insanlara gönderilmiş elçi.
Hangi sırdır ki, insanlığı şereflendirecek bir insan yaratsın?!
Hangi cömert eldir ki, gökten uzansın, rahmetinin, nimetinin ve hi­dâyetinin kapılarını yeryüzüne açsın?!..
Hangi iman, hangi azim, hangi gayret?!...
Hangi doğruluk, hangi temizlik, hangi güzellik?!..
Hangi alçak gönüllülük, hangi sevgi, hangi vefa duygusu?!..
Hakkı kutsal kılmanın eşsiz bir örneği!..
Hayata ve hayat sahiplerine ne büyük hürmet?!..
Allah Teâlâ onu bir lütuf olarak, insanlara, kendi vahyini ulaştırsın ve kendi adına insanlara konuşsun diye gönderdi. Dahası onu, elçilerinin so­nuncusu kıldı. Bundan dolayı da Allah ona büyük lütufta bulundu.
Duygular, ilhamlar, kalemler ondan bahsetmeye, yüceliğini anlatma­ya kalksa donar kalır, diller lâl olur.
 
Bu Kitabın sayfalarında yazılanların hedefi, Allah Resûlü'nden bir nebze olsun bahsetmektir. Yoksa onu hakkıyla tanıtmak veya büyüklü­ğünü okuyucuya bütün gerçekliğiyle sunmak değildir.
 
Bu kitapta anlatılan sahabîler, onun yüceliğine işaret eden parmak­lardır. Onu arzulamış topluluktur. Benzeri olmayan insanın dostluğuna ka­pılmış olanlardır. Onların bir kısmı ensârdan, bir kısmı da muhacirindendir.
Hayat, onun güzel kokusunu tadamayacaktı, ta ki, her kokudan önü­ne müjde olarak konuldu. İnsanların yaşadığı her bölgeye elçiler gön­derildi. Bu elçiler ilk daveti, çağıranın kokusunu, talimin doğruluğunu, öğrenmenin yüceliğini, peygamberlik nurunu ve Resul'ün rahmetini ta­şıyorlardı.
 
Evet, gaye budur, başkası değil...
 
Onun azamet alâmetlerini nurunun ışığı altında göstermektir. Mü'minler, ona yönelmişler, onu hedef kabul etmişler, muallim ve dosdoğru kimse olarak bulmuşlardır. sahabe hayatı
Kavminin ulularını dinine koşturan şey nedir? Bunlar içinde Ebû Be­kir, Talha, Zübeyr, Osman b. Affan, Abdurrahman b. Avf, Sa'd b. Ebû Vakkâs vardır. Etraflarını kuşatan mal, mülk ve dünya şerefini bir tarafa bırakıp, zorluk, sıkıntı ve meşakkat dolu bir hayata yöneldiler.
 
Zayıfları onun himayesine sığınmaya götüren şey nedir? Mal ve si­lah bakımından en zayıf olduğunu gördükleri hâlde davetine koşuyorlardı. Bu sebepten birçok eza ve cefaya maruz kalıyorlar, korku içinde kötülük­lere yakalanıyorlardı. Allah Resulü bütün bunlara mani olamıyordu.
Cahiliye cengâveri Ömer b. Hattâb'ı çeken şey neydi? Allah Resû-lü'nün başını almaya gitti; ama imanla parlaklığı kat kat artmış olan aynı kılıcıyla iman düşmanlarının başını vurdu.
 
Bir şeyle alâkalı olmayan, itibar sahibi Medine ricalini korkulu bir denizi ürkütmek pahasına ona biat etmeye yönelten şey neydi? Çünkü onlar biliyorlardı ki, Kureyş ile aralarında çıkacak bir savaş bütün korku­lardan daha korkunçtur.
 
Mü'minleri sürekli arttıran, eksiltmeyen şey neydi? O, sabah akşam onlara, "Ben size ne bir fayda sağlamaya ne de bir zarar defetmeye malikim. Bana ve size ne yapılacağını da bilmiyorum" diyordu.
 
Dünyanın bütün bölgelerinin kendilerine açılacağını, ayaklarını altın havuzunun bürüyeceğini ve gizlice okudukları Kur'ân'ın ufuklarda yankılanacağını sadece kendi nesillerinde veya -sadece Arap yarımada­sında değil, bütün zaman ve mekânlarda yankılanacağını- tasdik etmeye mü'minleri sevk eden neydi?
Resullerinin haber verdiği birtakım haberleri mü'minleri tasdik et­meye götüren neydi? Onlar ne önlerine ne arkalarına, ne sağlarına ne sollarına bakıyor; ama bir şey göremiyorlardı.
 
Yalnızca kavurucu sıcaklık, bitkin düşürücü açlık, yakın mesafeden atılan taşlar, dikenli ağaçlar, sanki şeytan başları gibi başını çıkaranları görüyorlardı.
 
Kalplerini kesin iman ve azim ile dolduran neydi?
O, sadece Abdullah'ın oğlu idi...
Bütün bunlara sahip olan ancak o idi...
Onlar onun bütün fazilet ve meziyetlerini gözleriyle gördüler.
Temizliğini, iffetini, dürüstlüğünü, doğruluğunu ve cesaretini gördüler...
Yüceliğini ve inceliğini gördüler...
Aklını ve meseleleri açıklayıcılığını gördüler. ..
Güneşin, onun doğruluk ve yüceliğiyle parıldadığını gördüler.
Hz. Muhammed (s.a.v.) bugünün vahyini, yarının düşüncelerini or­taya koymaya başladığında, hayatın değişip, geliştiğini gördüler.. .
Bütün bunları, hatta daha fazlasını gördüler. Bir perde arkasından değil; görerek, uygulayarak, aklederek...
Bir Arabi o asırlarda böyle bir şey görüyor ve araştırıyor, tetkik edi­yor. O asırda bunu sana bilirkişi gibi kim haber verebilir?
Onlar çok iyi iz süren, bebeğin organlarına bakarak kime ait oldu­ğunu bilebilen ve kuşların seslerinden iyi ya da kötü yorumlar yapan insanlar idiler. Bir kimsenin ayak izini gördüklerinde, "bu falan oğlu falanın ayak izidir" derlerdi.
Konuşanın nefesini koklar ve onun doğruluğunu veya yanlışlığını anlarlardı.
Onlar (Mekkeliler) Muhammed (s.a.v.)'i gördüler, dünyaya geldiği an­dan beri beraber yaşadılar.
Onun hayatından hiçbir şey onlara gizli kalmadı.
Çocukluk yaşamı bile gizli kalmamıştır. Çünkü bu çağda, çocuk, sa­hiplerince gözetim altında tutulmaktadır. Muhammed (s.a.v.) göz önüne alındığında, o bütün Mekke halkınca görülmüş ve ilgi görmüştür.
Çünkü onun çocukluğu diğer çocuklarınki gibi değildi. Kendisinde yetişkin bir adamın hâlinin görülmesi ve çocukluktan erkek ciddiliğine yönelmesi ölçüsünde bütün insanların gözleri ona çevrilmişti.
Örneğin: Kureyş uluları, çocuklarla oynamaktan uzak duran ve oyu­na her çağrıldıkça ben oyun için yaratılmadım diyen, Abdülmuttalib'in torununu konuşuyorlardı. Aynı zamanda sütannesi Halime'nin anlattığı olağanüstülüklere dair haberlerini, normal bir çocuk olmadığını ve ancak onun durumunun Allah'ın bildiği bir sır olduğunu, geleceğin her şeyi ay­dınlatacağını konuşuyorlardı.
Gençliği ne güzel gençlikti... En temiz, en pak...
Yine kavmi onu konuşuyordu... Yine onunla meşgul oluyordu.
Yetişkinliği ise bütün gözleri kamaştıracak, duyanları şaşırtacak, kalp­lere heyecan verecek ölçüdeydi.
O, bütün bunların fevkinde idi. Yaptığı her şeyi başkalarıyla kıyaslı­yorlar ve onda hak, hayır ve güzellikten başka bir şey göremiyorlardı.
 
* * *
Onun hayatı beşikten mezara kadar apaçık bilinmektedir. Her bakışı, her adımı, her kelimesi, her hareketi hatta her rüyası ve hatırına gelen her şey, dünyaya geldiği günden itibaren bütün insanlarca gerçek kabul edilmiş, uydurma bulunmamıştı.
Sanki Allah Teâlâ şöyle demek istiyordu: İşte bu size gönderilen elçimdir. Akıl ve mantık, delilidir. Anne karnındaki cenin hâlinden itibaren işte hayatı önünüzdedir...
Aklınız ve mantığınızla araştırın, muhakeme edin; bir şek, şüphe bu­labilir veya görebilir misiniz?..
Bir kere yalan söyledi mi, ihanet etti mi, alçaldı mı, bir insana zul­metti mi, terbiye dışı davrandı mı, ahdini bozdu mu? Akrabalığı kesti mi, halkını ihmal etti mi, insanlığı terk etti mi, bir kimseye sövdü mü veya bir puta yöneldi mi?..
Son noktasına kadar araştırın!.. Hayatının herhangi bir devresinde bir kapalılık bulunmaz.
Hayatını bu azamet, yücelik ve temizliğiyle gördüğünüzde, akıl ve mantık kırk yaşından sonra bu kişinin yalan söyleyebileceğine ihtimal verir mi?
Kime karşı yalan söyleyecek? Allah'a mı? Halbuki Allah onu kendine elçi olarak seçmiş ve vahiy göndermiştir.
Hayır...
Ne his, ne sağduyu, ne mantık ve ne de akıl bunu kabul eder.
 
 İlk mü'minlerin, muhacirlerin Resûlullah'a (s.a.v.) gitmelerini sağla­yan da onun doğruluk ve dürüstlük timsali olması idi. Nitekim onlar ona sığındılar ve zafere erdiler. Tereddüt ve duraksama göstermeksizin hızla ve kesin olarak ona koştular. Bütün hayatı böylesine aydınlık bir temizliğe sahip olan insanın Allah'a karşı yalan söylemesi imkân dahilinde midir?
Sağlam ve doğru görüşlülükleri sayesinde onda Allah'ın nurunu gör­düler ve ona tâbi oldular. Allah Teâlâ'nın Resûlü'nü zafere erdirdiğini gördüklerinde bu doğru görüşlülükleriyle övüneceklerdi. Bütün Arap ya­rımadası onun dinine girmiş ve ummadıklarının üzerinde servet kapıları kendilerine açılmıştı. Ama o, yine oydu. Zühdünden, takvasından hiçbir şey kaybetmemişti. Rabbine kavuştuğunda da yine aynı şekildeydi. Hasır üzerinde uyuyor, hasırın dişleri vücudunda iz bırakıyordu.
 
Onlar, bütün ufuklarda bayrağı dalgalanan Allah Elçisini minbere çı­kıp, insanlara yönelip ağlayarak: "Kimin sırtına vurmuşsam, işte sır­tım, gelsin vursun. Kimin malını almışsam, işte malım, gelsin alsın." derken görmüşlerdi.
Kişinin tayinle elde edeceği bir memuriyete amcası Abbas kendisini tayin etmesini istediğinde, yumuşaklıkla "Allah'a yemin olsun ki ey am­cam, biz isteyene veya hırs gösterene bir işin sorumluluğunu verme­yiz." derken görmüşlerdi.
İhtiyaçları anında insanların dertlerine ortak olduğunu, kendinden ve ehlibeytinden önce, insanlara koştuğunu ve "Onun insanlar içinde ilk acıkan ve en son doyan" biri olduğunu görmüşlerdi.
Evet, ilk mü'minler, hidâyete erdirdiği için Allah'a bol bol hamd ve şükürde bulunacaklar, sonra da böyle bir ileri görüşlülük gösterebildikleri için kendilerini mutlu sayacaklardı.
 
Onun hayatı, sahibinin doğruluğuna yeterli bir delildir. "Ben size gönderilmiş Allah elçisiyim." dediğinde gerçek büyüklüğü ortaday­dı. Yine hayatının temizliği, eşsizliği, yüce elçinin, büyük öğretmenin doğruluğunun açık delilidir. Hayatının hiçbir devresinde düşüklük veya kötülük görülmemiştir. Doğumundan ölümüne kadar aynı seviyeyi koru­muştur. yeryüzü yıldızları 60 seçkin sahabe
Gündüzün parlaklığı gibi açıktır ki, bu eşsiz hayatın ve peygamberli­ğin sahibi, ne makam, ne mal ve ne de ululuk için çalışmıştır. Bunların tamamı ona gelmiştir; ama o bir an bile hayatını değiştirmemiş, eskiden nasılsa öylece devam etmiştir.
Hayatın yüksek hedeflerinden asla geri kalmamış, ibadet ve cihad hususunda Allah'a verdiği sözden dönmemiştir.
Gecenin son yarısında kalkar, abdest alır, her zaman olduğu gibi Rab­bine yalvarır, ağlar, namaz kılar, yine ağlardı.
 
Önünde tepeler büyüklüğünde mal biriktiği halde, o bu malları müslümanların en az alanı kadar alırdı.
Şehirler onun davetine yöneldiği, peygamberliği önünde divan dur­duğu halde o, zerre miktarı kibir ve gurura kapılmamış, onlara davetini iletmiştir.
Bazı insanlar, yanına geldiklerinde ondan çekinerek yüzlerinde keder belirdi. Bunun üzerine onlara şöyle dedi: "Rahat olunuz; çünkü ben, Mekke'de kuru et yiyen bir kadının oğluyum."
 
Bütün düşmanları onun dinine silahlarıyla saldırmış ve her taraftan baş kaldırmıştı. On yıl geçmeden Mekke fethedildiğinde bütün bunlara karşılık o, eski düşmanlarına: "Gidiniz, hepiniz hürsünüz!" demişti.
Mekke'yi fethettiğinde başını kaldırıp gururla girmek hakkı olduğu halde, başı önüne eğik, Rabbine şükreder vaziyette Mekke'ye girmişti. Kabe'ye vardığında putlara yönelip onları tek tek düşürürken: "Hak gel­di, bâtıl yok oldu. Bâtıl yok olmaya mahkûmdur. "(İsrâ, 81) âyetini okuyordu.
 
Böyle iken onun peygamberliğinden şüphe edilebilir mi?
Bir insan ki, hayatını davasına adasın, sonuçta da ne şahsi menfaat, ne makam, ne mevki, ne de nüfuz beklesin. Hatta tarihin bile kendisini ebedileştirmesini istemesin; sadece Rabbi katındaki ebediyeti arzulasın.
Bir insan ki, çocukluktan kırk yaşına kadar tertemiz bir hayat sürsün, sonra kırk yaşından vefatına kadar hayatını ibadet, doğruluk, cihad uğ­runda geçirsin, batıllar yok olup onun ibadet ve peygamberliği payidar olsun, sonra da bu insan yalancı olsun.
Ne hususta yalancı olabilir?
Normal bir insan bile bu konuda yalandan uzak dururken, Allah'ın Peygamberi (s.a.v.) elbette oldukça uzak duracaktır.
 
Biz deriz ki, akıl ve mantık her zaman olduğu gibi "Ben Allah'ın Resulüyüm" dediğinde onun doğruluğuna en iyi delildir. Doğru işleyen mantık, yeterli akıl, hayatı baştan sona böyle olan bir insanın Allah'a karşı yalan söylemeyeceğini bilir.
 
Ona koşan ilk mü'minlerin ve bu kitabın ilerleyen sayfalarında ta­nışmakla şerefleneceğimiz insanların, Allah'ın hidâyetinin yanı sıra aklî ve mantıkî delilleri de vardır.
İşte peygamber olmadan önce ki Muhammed (s.a.v.)...
Ve işte peygamber olduktan sonraki Muhammed (s.a.v.)...
İşte beşikteki Muhammed (s.a.v.)...
Ve işte ölüm döşeğindeki Muhammed (s.a.v.)...
Hiçbir göz, onun hayatının hiçbir safhasında ve ayrıntısında en küçük bir farklılık göremez!..
Hayır, asla...
Şimdi biraz, peygamberliğinin ilk yıllarına gidelim.
Sebat, doğruluk ve yücelik bakımından, tarihte bu ilk yıllara benzeyen bir devre göremedik, şu ana kadar!..
Bu yıllar, o insanlık öğretmeninin ve yol göstericisinin meziyetlerinin sergilendiği yıllardır.
Bu yıllar, canlı bir kitabın ilk yapraklarıdır. Yani onun hayatının ve kahramanlığının, özellikle mucizelerinin sergilendiği canlı bir kitaptır.
Tek başınaydı bu yıllarda Resûlullah (s.a.v.). Dünya rahatı, emniyeti ve istikrarı içinde olanlar, onu terk etmişti. Çünkü o alışmadıkları bir şey­le, daha doğrusu, hoşlanmadıkları bir şeyle insanların karşısına çıkmıştı.
 
Onların karşısına, akıllarına hitap ederek çıktı. Duygu yerine, toplu­mun aklına hitap daha zordur. Allah'ın elçisi Muhammed (s.a.v.) sadece bunu yapmadı. Eğer insanlarla ortak değerleri paylaşıyorsan veya ortak düşünceler içindeysen onların akıllarına hitap etmen kolaydır.
Ama uzak bir gelecekten bağırdığında, sen görebilirsin ama insanlar göremez; sen yaşayabilirsin ama insanlar idrak edemez.
Evet... İnsanların aklına hitap ettiğinde ve hayat esaslarını yıkmak için onları ayaklandırdığında-ki senin bundan ne şahsi amacın, ne yü­celik beklentin, ne de ismim anılsın şeklinde bir düşüncen vardır- burada bir tehlike söz konusudur ki o da ancak mü'minlerden ve iyi kimselerden azimet sahibi olanların anlayacağı bir şeydir.
İşte bu ortamın kahramanı ve eşsiz mimarı, Allah'ın Elçisi idi.
Bu ortamda, putlara ibadet hak ibadet sayılıyor, onun alâmet ve işa­retleri hak din kabul ediliyordu.
Tevhid kelimesini onlara söylemeden önce, eşsiz zekasını kullanma-saydı, sarp yol ve ağır şartlar ona kolaylaşmazdı. Kaldı ki bütün toplumu yıllarca ibadet etmekte oldukları ilâhlardan koparmak, hem onun gücü dahilindeydi, hem de hakkıydı. Kavminden ilk anda karşı çıkan ileri ge­lenler ile onların destekçilerini kuşatır ve mağlup edebilirdi.
 
Ama bunları yapmadı. Bu, onun Resul olduğuna bir işaretti. Semavî sesi kalbinde işitti. O ses ona "otur" dedi, oturdu. "Tebliğ et" dedi, tebliğ etti. Ürkmeksizin ve kaçmaksızın bunları yaptı. İlk olarak insanlara pey­gamberlik cevheriyle şöyle seslendi: "Ey insanlar! Ben size gönderilmiş Allah'ın elçisiyim. Ona ibadet edin, asla ona bir şeyi ortak edinme­yin!" "Bu putlar, boştur, batıldır. Size ne fayda sağlar, ne de zarar verirler."
İlk olarak onlara apaçık kelimelerle seslendi. Böylelikle de koyu bir savaşın içine hayatını terk edercesine dalmış oldu.
İlk inananların içlerinde doğan bir itici güç, onları Resûl'e (s.a.v.) biat etmeye sevk etmişti.
Bir adam ki, aklı ve yaratılışı tam olanlar onu tanıyabiliyor. Tek başına kavmine karşı duruyor ve onlara davasını anlatıyor. Kelimeler ağzından tane tane dökülüyor. Sanki bir kuvvet onun açıklamasına yardım ediyor.
Bazen ruhunda sıkıntı duyan Muhammed (s.a.v.), kavminin ilâhlarını ve dinini terk ederek kendisine yöneliyor ve dilediği gibi Rabbine ibadet ediyor. Eğer bu durum o zaman bazı zihinlerde olgunlaşsaydı Muhammed (s.a.v.) şirki daha çabuk izale ederdi. İnsanlara kendisinin tebliğle görevli bir elçi olduğunu, sessiz durmasının veya kendi içine çekilmesinin kendi elinde olmadığını izah etti. Bütün âlem ve tabiattaki kuvvetler birleşse bile kendisini susturmaya güç yetiremezlerdi. Çünkü onu konuşturan, hare­ket ettiren ve yönlendiren Allah idi.
 
Kureyş'in tepkisi ateş gibi süratli geldi; ama şiddetli bir rüzgar onu söndürdü.
Allah'ın elçisi olan bu zat, ilk tebliğini başarıyla yapmıştı. Bütün za­man ve mekânı, hatta tarihi dolduracak bir sahne sergilenmişti. İnsanlar bundan ürpermiş, hoşlarına gitmiş ve yakınlık duymuşlardı. Bir cesaret timsali görmüşlerdi. Bilmiyorlardı, acaba başı göğe mi değiyordu, yoksa gök başına mı alçalıp değmişti? Bir azamet kalesi görmüşlerdi.
İşte böyle bir anda Kureyş uluları Ebû Tâlib'e gittiler ve şöyle dediler: "Ey Ebû Tâlib! Sen yaşça, şerefçe ve mevkice içimizde ulu kimsesin. Senden kardeşinin oğlunu frenlemeni istiyoruz. Eğer ona engel olmazsan babalarımıza küfretmesine, düşüncelerimizle alay etmesine ve ilâhlarımızı ayıplamasına daha fazla sabretmeyiz. Ya ona engel olursun ya da iki top­luluktan biri helak olur."
Ebû Tâlib, kardeşinin oğluna haber gönderdi ve "Ey kardeşimin oğlu! Kavmin bana geldi ve durumun hakkında görüştü. Beni ve kendini dü­şün. Bana altından kalkamayacağım bir yükü yükleme."
Bugün Allah Resûlü'nün konumu ne olmalıdır?
Kendi yolunu tutmuş, bütün dünyadan kopmuş gibi görünen tek ba­şına bir adam... Yardım edilmeyen ve kendisine diş bileyen Kureyş ulula­rına karşı gücü olmayan bir adam. ..
Allah Resulü (s.a.v.) cevap vermede tereddüt göstermedi ve azmin­den de bir şey kaybetmedi. Kesin olarak inandığı davasını araştırma ihti­yacı da duymadı. Davanın kesinliği her şeyin üstünde idi. Ve bu dava beşeriyete gönderilmiş en yeterli öğretiydi.
 
Kureyş ulularının isteklerine şöyle cevap verdi ki, cevap verişinde bile ilâhî inayetin eseri gözüküyordu:
 
"Ey amcam!..
Allah'a yemin olsun ki, bu davayı terk etmem karşılığında güneşi sağ elime, ayı da sol elime koysalar, asla terk etmem..."
 
Allah'ın selâmı, rahmeti, bereketi üzerine olsun ey Nebi!...
Ey kahramanların kahramanı! Senin sözlerin kahramanlık sözüdür.
Bu ani cevap karşısında Ebû Tâlib, yeğeninin elini tuttu ve şöyle dedi: "İstediğini söyle! Ben seni hiçbir şekilde onlara bırakmam."
 
Muhammed (s.a.v.) amcasından kendisini himaye altına almasını ve korumasını istemiyordu. Bilakis o çevresindeki bütün bir insanlığı kendi himaye, emniyet ve koruması altına almak istiyordu.
Böyle bir tabloyu hangi şerefli insan gösterebilir?
 

Onun Hak üzerine sebatı, peygamberliği yerine getirme doğrultu­sunda sürekli gayreti, Allah yolunda hiçbir korkudan yılmayan azmi, ken­disine bir çıkar sağlamak için değildi.
Bilakis onun gayreti, akılları gayrete getirmek, onları ikaz etmekti. Onları Hak nurunun peşinden sürükleyip akıllarını tezkiye etmek ve on­lara doğru yolu göstermek için gelmiş olan sadık ve emin kişinin peşin­den sürüklemekti.
Onun, böyle her taraftan insanların zulmüne maruz kaldığı bir dö­nemde, amcası Ebû Tâlib ve biricik eşi Hz. Hatice birbirini takiben öldü­ler.
Kureyş'in bu baskısı ve zulmü altında kalan ve âdeta savaş ilan edil­miş olan bir insanı kim düşünür? En büyük hasmı ve düşmanı olan Ebû Leheb, böyle bir günde onun korumasını ve himayesini üstlendiğini ilan etti. Fakat Resûlullah (s.a.v.) onun himayesini reddetti. Tek başına sapa­sağlam ve dimdik kalmıştı.
Ondan zulmü defedecek kimse yoktu. Zaten bu güçte bir kimse de kalmamıştı. Ebû Bekir bile ancak ağlamaya güç yetirebiliyordu.
Resûlullah (s.a.v.) bir gün Kabe'ye gitti. Kabe'yi tavaf ediyordu ki, gözetleyen Kureyş büyüklerinden bir topluluk, onun üzerine atılıp ku­şatmaya aldılar ve "Sen ilâhlarımıza şöyle şöyle şeyler diyorsun." deme­ye başladılar. Allah'ın elçisi onlara sakin olarak "Evet, öyle diyorum."
 
buyurdu. Hepsi birden yaka paça ettiler. Bunun üzerine koşarak gelen Ebû Bekir: "Rabbim Allah diyen bir insandan ne istiyorsunuz?" diye ser­zenişte bulundu.

Allah'ın elçisini Taif'te gören kimse, onun doğruluğunu, bitmez tü­kenmez azmini ve tam bir dava adamı olduğunu anlardı. Yüzündeki ifade onları, yegane hükümdar olan Allah'a çağırıyordu.
Kavminden gördüğü eziyetler ona yetmiyor muydu? Bu eziyetlerin, zulümlerin kat kat artması onu sakındırmıyor muydu? Sanki, aralarında akrabalık bağı olmayan bir kavme gelmişti. Amcası düşman olmuş, kav­minin ileri gelenleri düşman olmuştu.
Bu sonuçlar, bu eziyetler onu hiçbir zaman geri adım atma düşün­cesine götürmedi, götüremezdi.
Rabbi ona: "Sana gereken ancak tebliğdir." (Al-i İmrân, 20) diye bu­yurmuştu.
Bir gün kavminin eziyeti dayanılmaz bir hal almış, o da evine üzgün bir şekilde dönüp hüzünle yatağına uzanmıştı. Birden semavî bir ses kal­binin kapılarını zorlamaya başladı. Ansızın vahyi ilâhî gelmiş, daha önce Hira mağarasında duyulan ses yankılanmışti:
 
"Ey örtülere bürünmüş yatan, kalk ve sakındır."
İşte bu, tebliğ ve davete izindi.
Eziyete aldırmayan, rahattan, huzurdan söz etmeyen bir elçiye izindi. Taife gitsin ve oranın halkına Hakkı tebliğ etsin diye izin...

Ve Taif'te ileri gelenler onu çepeçevre kuşamlar. Onlar Mekke'deki dostlarından daha fazla kınayıcı idiler. Çocukları ve akıl hastalarını peşine taktılar. Böylelikle Arapların en kutsal özelliği olan misafirperverliği ayak­lar altına aldılar. Misafire ikramları, zayıfı korumaları bu olmuştu.
 
Peşine takılan düşük akıllılar ve çocuklar o yüce elçiyi taşlıyorlardı. Bu, o kimseydi ki, Kureyş ona kendisini zengin kılacak mallarla birlikte, kendilerinin reisleri ve kralları olmasını teklif etmişlerdi. O ise başını kal­dırıp şöyle diyordu: "Ben Allah'ın kulu ve Resulüyüm."   Altmış seçkin sahabe hayatı

İşte Taif'te böyle karşılanmıştı. Duvarları yüksek bir bahçeye sığın­makla atılan taşlardan ancak kurtulmuştu. Bütün bunların yanında şöyle dua ediyordu: "Ey Rabbim, bana karşı bir gazabın olmasın da bütün bun­lar önemli değil. Ama afiyetin bana karşı daha geniştir."
Evet... O bir resuldü. Rabbine nasıl bir edep içinde dua edileceğini çok iyi bilirdi. O, Allah yolunda eziyetin önemi olmadığını vurgularken, aynı zamanda Allah'ın af ve bağışlayıcılığını da umuyordu.
Böyle bir konumda o ne gurur, ne kibir göstermiştir. Zira bu konuda gösterilen büyüklük, Allah'a karşı minnet anlamı taşırdı.
Muhammed (s.a.v.) Allah'a karşı minnet borcunun olduğunu gizliyor da değildi. Cesaretinin ve taşıdığı yükün ifadesi olan bu durum, Rabbine alçakgönüllülük içinde yakarış ve niyazdan başkası değildir. 60 seçkin sahabe hayatı
İşte bu duygular içinde Rabbine yönelişini sürdürdü:
"Ey Rabbim! Güçsüzlüğümü, çaresizliğimi, insanlar karşısındaki ye­tersizliğimi ancak sana şikayet ediyorum...
Ey merhametlilerin en merhametlisi! Sensin zayıfların Rabbi! Beni düşmanlara mı bıraktın? Yüzünü ekşiten uzak tanıdıklara mı gönderdin? İşimi düşman eline mi terk ettin? Ey Rabbim, gazabın, kızgınlığın yoksa bana karşı, hiçbiri önemli değil, ama senin bağışlayıcılığın daha geniştir.
Gazabından, kızgınlığından, karanlıkları aydınlatan, dünya ve âhiret düzenini sağlayan nuruna sığınırım.
Günahlarımızı sana havale ederiz; ta rızana erene kadar... Güç, kuv­vet ancak sana aittir."

Bu dostluktur ki yüce elçi onu davet için yüklenmiştir? Yalnız başına kalmış, her nereye gitse tuzaklarla karşı karşıya kalmıştır.
Onun gücünü dipdiri ve her zamankinden daha çok kılan, dünyevî bir sebep değildir ki, bu davasına sürekli onu yönlendirsin.
İnsanlar onu Taif dönüşünde üzüntülü veya bitmiş görmediler. Bilâkis o, arzuları daha bir diri, azmi daha bir bilenmiş durumdaydı.
Taif ziyaretinden sonra bizzat bölgelere veya mahallelere kadar git­mek suretiyle kabile kabile tebliğe başladı.
Bir gün Kinde kabilesine,
Bir gün Benî Hanife kabilesine,
Bir gün Benî Âmir kabilesine...
Ve böylece birçok kabileyi dolaştı ve onlara şöyle seslendi: "Ben size Allah'ın gönderdiği bir elçiyim. Allah, kendisine ibadet etmenizi, kendi­sine hiçbir şeyi ortak koşmamanızı ve ibadet ettiğiniz putlardan yüz çe­virmenizi emrediyor."
Her kabileye gidişinde Ebû Leheb onu takip ediyor ve insanlara şöyle diyordu: "Ona inanmayın, o sizi sapıklığa çağırıyor."
İnsanlar onu böyle zor bir durumdayken görüyor, düşmanlık ve inkâr ile karşılıyorlardı.
O ise kendisine yapılan her teklifi, verilen her dünyevî karşılığı red­dediyordu. Hatta bu karşılık, krallık gibi maddî karşılıklar olsa bile.
 
İşte böyle bir günde Benî Âmir b. Sa'sa'a kabilesine uğradı. Oturdu, onlara Allah Teâlâ'dan bahsetti. Kur'ân'dan âyetler okudu. Onlar da: "Şayet biz seni kral tanımak üzere sana biat etsek, düşmanlarına Allah seni galip getirdiği takdirde bize senden sonra bir krallık düşer mi?" de­diler.
Allah Resulü (s.a.v.) bu soruya şöyle cevap verdi:
"İşler Allah'a aittir. O dilediğine verir."
 
Bunun üzerine: "Senin davana ihtiyacımız yoktur." diye işi bitirdiler.
Ve Allah Resulü (s.a.v.), az bir dünyevî karşılık için imanlarını satma­yan mü'minleri araştırarak onları terk etti.

 insanlar, onu çok az kimsenin kendisine iman ettiği biri olarak gö­rüyorlardı. Sayıları bu kadar az olmasına rağmen Allah Resulü (s.a.v.) onların içinde bir dostluk, sıcaklık ve kaynaşma buluyordu.
Bununla birlikte Kureyş, her kabilenin inananlarını yola getirmek için zor kullanılmasına karar verdi. Bunun akabinde zulüm, çıldırtıcı bir kasır­ga gibi, bütün müslümanların tepesine ansızın indi. Hiç kimseyi bırak­maksızın müşrikler eziyet ettiler. Bunun üzerine Allah Resulü (s.a.v.) müs­lümanların Habeşistan'a hicret etmelerini emir buyurdu. Böylece bütün düşmanlara karşı tek başına kalmıştı. Niçin o hicret etmemişti, niçin tebli­ğini bir başka yerde yapmamıştı? Âlemlerin Rabbi Allah sadece Kureyş'in Rabbi değildi. Veya niçin etrafındaki insanların kalmasını istememişti? Halbuki onlar, ona yardımcı ve destek olurlardı. Az olmalarına rağmen Mekke'deki varlıkları diğer insanların İslâm'a girmeleri için bir teşvik un­suru olabilirdi. Sonra içlerinde azımsanamayacak sayıda, Kureyş'in ileri gelen ve güçlü ailelerinden kimseler vardı.
 
Örneğin; Benî Ümeyye'den Osman b. Af fan, Amr b. Saîd b. Âs ve Hâlid b. Saîd b. As... Benî Esed'den Zübeyr b. Avvâm, Esved b. Nevfel, Yezid b. Zem'a ve Amr b. Ümeyye... Benî Zühre'den Abdurrahman b. Avf, Âmir b. Ebû Vakkâs, Mâlik b. Üneyb ve Muttalib b. Ezher... vardılar. Bunlar ve bunlar gibiler oldukça, onların aileleri, uzun süre uygulanacak baskı ve zulme razı olamazlardı. Allah elçisi niçin onları etrafında bırak­madı da Habeşistan'a göç etmelerine izin verdi? Bilakis onlar Mekke'de kalsalardı, ona destek olurlar ve bir güç oluştururlardı. Altmış sahabe hayatı
İşte burada Muhammed (s.a.v.)'in büyüklüğü ortaya çıkmıştı. Çünkü o, ne fitne çıkarmak, ne de savaşmak istiyordu. Neticesinde zafer ihtimali olsa bile bunu istemiyordu. Kaldı ki zafer kesindi.
Bu aynı zamanda insancıllığının ve merhametinin tecellisi idi. Çünkü insanların kendisi sebebiyle eza görmelerine kalbi dayanmıyordu. Hal­buki bu tür olaylar, her mücadelenin ve cihadın gereklerindendir.
 
Şimdi ise müslümanlar için azaptan korunma yolları bulunmuştu. Öy­leyse bütün müslümanlar bu yola gitmeliydi.
Peki, niçin o onlarla gitmiyordu?
Çünkü ona henüz bu yolculuk için izin verilmemişti. Onun yeri burasıydı, putların bulunduğu yer...
Bir olan Allah'ın ismini her tarafa duyuracaktı. Bu arada eza ve ce­faya maruz kalacak; ama bundan asla bir bıkkınlık ve usanmışlık göster­meyecekti.
Kim bu sabır ve sebatı gösterebilir, bütün varlığını ortaya koyabilirse beri gelsin. Bu öyle bir büyüklüktür ki bunu ancak ulülazim peygamberler gösterebilir.
İnsanlık ve resûllük sıfatları Muhammed (s.a.v.)'in şahsında bir araya. gelmişti.
Peygamberliği hakkında şüpheye düşenler, büyüklüğü, saflığı ve inançlılığı hususunda herhangi bir kuşku belirtisi göstermediler.
Allah, peygamberliği kime vereceğini iyi bilir. Peygamberlik için öyle bir insan seçmişti ki, huy güzelliğinde, yücelikte ve fazilette bir benzeri yoktu.
Fakat o, insanların şahsını yüceltme hususunda mübalağa etmelerini, aşırıya kaçmalarını istemiyor, bundan onları men ediyordu. Hatta meclis­lerine geldiğinde kendisini tazim için ayağa kalkmalarını bile istemiyordu. "Acemlerin yaptığı gibi ayağa kalkmayınız. Onların bazısı bazısına tazim için ayağa kalkarlar."

 Sevgili oğlu İbrahim, vefat ettiğinde güneş tutulması olmuştu da, Müslümanlar aralarında "Güneş, İbrahim'e üzüntüsünden dolayı tutuldu" diye konuşmuşlardı. Bunun üzerine Allah Resulü (s.a.v.) böyle bir iddiayı ortadan kaldırarak, müslümanlara yöneldi ve şöyle seslendi:
"Güneş ve ay, Allah'ın varlığına delalet eden iki işarettir. Bir kim­senin ölümü veya doğumu sebebiyle tutulmazlar.'"
O, insanları koruyan ve korunmasını isteyendi. Allah'ın elçisi kesin olarak biliyordu ki, kendisi insanlığın yaşantısını değiştirmek için gelmişti. O ne sadece Kureyş'in, ne de Arapların peygamberi idi. Bütün insanlara peygamberdi.
Allah Teâlâ onun davetinin uzanacağı en son noktaya kadar görüş alanını genişletti, bayrağının dalgalandığı yerleri gösterdi.
Müjdelediği dinin bağımsızlığını ve Allah'ın yeryüzüne bahşettiği ebedî diriliği yakın olarak gördü. Bütün bunlara rağmen kendisine, kendi inancına, kendi kurtuluşuna bir pay ayırmadı. Kendisini peygamberlik duvarında bir tuğla tanesi olarak gördü.
 
Bu yüce insan bütün açıklığı ile şunu ilan etti: "Benim ve benden ön­ceki peygamberlerin misali şunun gibidir: Bir adam düşünün ki, bir bina yapıyor, onu süslüyor, güzelleştiriyor. Ancak bir tuğlahk yer açık bırakıyor, insanlar binanın etrafında dolaşıyorlar, o açıklığı görünce hayret ediyor ve şöyle diyorlar: "Şu bir tuğla da konsaydı ya. İşte ben o tuğlayım, ben peygamberlerin sonuncusuyum."
 
İşte yaşadığı hayatı...
İşte cihadı ve kahramanlığı...
İşte yüceliği ve temizliği...
İşte hayatında gerçekleşen, kendisi öldükten sonra da var olacak kur­tuluş...
Tamamı ancak bir "tuğla" mesabesinde...
Eşsiz bir binada tek bir tuğla...
 
O, bunu ilân etti, böyle olduğunu üstüne basarak duyurdu.
Bu sözü, tevazu elbisesiyle süsleyip de içten içe nefsini yüceltme ama­cı gütmedi. Bilâkis üstüne basarak söyledi. Halbuki tevazu onun ahlâkının vazgeçilmez bir unsurudur. Buna işaret etmek için bir kanıta da ihtiyaç yoktur. Onun varlığı delil olarak yetmektedir. (yeryüzü yıldızları 60 SEÇKİN SAHABE, halid Muhammed halid kitap,  islami yayınlar, islami kitap, 60 seçkin sahabe , BEKA yayınları, yeryüzü yıldızları 60 seçkin sahabe )
 
İşte o, insanlığın üstadı, peygamberlerin sonuncusudur.
O, "Yüce Allah'ın görevlendirdiği bir rehber"di ki, insanlar onu arala­rında yaşayan bir insan olarak gördüler. Âhirete irtihalinden sonra da ha­kikat ve hatıra olarak bildiler.
Şu anda... Biz onun sahabesinden bir toplulukla buluşmaya gidiyo­ruz. Bu kitabın sayfalarında, onların sınanmalarından, fedakârlıklarından ve büyüklüklerinden bir ışık huzmesi yayılacaktır. Onlar ki benzeri görül­memiş bir şekilde hayatlarını ortaya koydular.
İşte bu şaşırtıcı tablonun sebebi apaçık önümüze serilmektedir.
Bu sebep, onların peşine takıldıkları "Rehber"den (s.a.v.) başkası değildir. O rehber de Muhammed (s.a.v.)'dir. O öyle bir insandır ki, Al­lah onun şahsında bütün hakikatin görüntüsünü ve insan olmanın yüce­liğini toplamıştır.
Onunla şereflenen hayat ne yücedir!
Onunla aydınlanan insan ne güzeldir!



Beka Yayırları, Halid Muhammed Halid tarafından yazılan Yeryüzü Yıldızları 60 Seçkin Sahabe Hayatı adlı kitabı incele diniz.
Diğer Özellikler
Stok Kodu9789757561446
MarkaBeka Yayınları
Stok DurumuVar
9789757561446

Ürün Etiketleri

En yeni ürünler
Güvenli teslimat
Kampanyalı ürünler
Piyasadaki en iyi fiyat
HADİS SAHABE
PEYGAMBER - SİYER - TARİH
CEVŞEN - TESBİHAT
HAKKIMIZDA

PlatinMarket® E-Ticaret Sistemi İle Hazırlanmıştır.